Afgelopen maandag mocht ik weer aanschuiven bij ons interne vaktechnisch overleg. Als accountants proberen wij (ten minste) iedere maand met elkaar een aantal vaktechnische onderwerpen te behandelen. Niet alleen om onze eigen kennis op peil te houden, maar ook om ervaringen uit de praktijk met elkaar te delen. En met elkaar te bespreken hoe wij onze relaties hiermee het beste kunnen helpen.
Nou heeft accountancy/vaktechniek niet altijd de meest spannende uitstraling, zeker niet voor de buitenwacht. Het gaat om ‘saaie’ onderwerpen, regels en ‘blauwe’ mensen. Je zou dus kunnen denken dat zo’n overleg weinig sprankelend is. Ik kan je verzekeren dat dat absoluut niet zo is. Los van het enthousiasme waarmee dit gedeeld wordt, zit er zoveel casuïstiek en (praktijk)ervaring bij dat voor veel regels ook de voorbeelden uit de praktijk benoemd worden.
En met die praktijkvoorbeelden komen dan regelmatig ook de moeilijkheden in de uitvoering naar boven. Denk maar eens terug aan de afgelopen tijd waarbij de definities rondom de NOW- en TVL-regelingen soms (nog) niet voorhanden waren, niet eenduidig uitlegbaar leken en af en toe tijdens de rit nog aangescherpt werden. Kantoren die het gisteren goed dachten te doen, denken daar vandaag wellicht anders over. Tenminste dat hoop ik dan altijd maar, want daarvoor moet je dan wel de ontwikkeling in de regels volgen.
Een van de onderwerpen op de agenda maandag was de behandeling van onderhanden projecten in de fiscale balans. Los van alle exacte regels over toepassing (hoe waarderen, welke verslaggevingseisen) komt er bij zo’n onderwerp direct een discussie op gang over wat nu onderhanden projecten zijn. En welke uitzonderingen daar mogelijk op zijn, de gebieden die mogelijk ‘grijs’ zijn (wel/geen OHP), klantcasussen waar het niet (helemaal) goed is gegaan et cetera. Bij wijze van spreken bij de eerste sheet wordt de helft van het onderwerp al behandeld. En dat met een groep accountants aan tafel die vaktechniek ‘ademt’. Los van de vraag of vaktechniek saai is of niet: het met elkaar sparren over zo’n onderwerp is al heel boeiend. “Heb je daar al eens aan gedacht?” “Welke impact heeft dat dan op de waardering?” “Hoe heeft de klant dat bepaald en hoe kun jij dat vaststellen?” Vragen die je zelf kunt bedenken (maar niet altijd doet), maar ook vragen die niet zo voor de hand liggen en in het gesprek wel opkomen omdat ze relevant zijn. Een voorzichtige conclusie van mij na een aantal minuten was dat het op z’n minst wat aandacht nodig heeft en mogelijk te vaak fout gaat in de praktijk. Het hebben van een projectadministratie alleen maakt het nog geen onderhanden project.
Een ander onderwerp ging over tuchtrechtspraak. Altijd boeiend vind ik zelf. Niet als leedvermaak, maar om te zien hoe we als accountants van elkaars fouten kunnen leren. In dit geval ging het om een uitspraak rondom de toepassing van Standaard 5500N Transactiegerichte adviesdiensten. Een standaard waar veel tuchtuitspraken over te vinden zijn en waar wij in het verleden in onze artikelen ook al aandacht voor hebben gevraagd (zie bijvoorbeeld NV COS 5500N: ingewikkeld? en Als accountant mag je partijdig zijn als het maar objectief blijft). En ook een standaard waar je best even bij mag (of beter: moet) nadenken welke impact je werkzaamheden hebben. En omdat deze standaard behoorlijk impact heeft op (advies)werkzaamheden rondom overnames van en samenwerkingen door klanten, kun je dit beter vooraf doen dan achteraf te moeten constateren dat je het eigenlijk anders had moeten aanvliegen.
En zo kan een ogenschijnlijk saaie bijeenkomst toch ontzettend boeiend zijn. Het aloude ‘bij twijfel niet inhalen’ zou in dit kader vertaald kunnen worden naar bij twijfel overleggen. Als je het niet of niet helemaal zeker weet, stel dan een vraag. Heb het erover met elkaar. Want samen weet je meer. En lukt het niet om dit overleg intern te beleggen, neem dan gerust contact op met onze accountants. Die kunnen er vast een (noodzakelijk en) boeiend overleg van maken. Ook van lastige onderwerpen als NOW, TVL of OHP.